بسياري عقيده دارند راه رفتن در خواب يا خوابگردي بازتابي از روياهايي است كه افراد در خواب مي‌بينند. گروهي نيز بر اين باورند عواملي مانند ابتلا به بيماري صرع، تشنج، ابتلا به اختلالات روان‌شناختي يا رازهاي دروني كه افراد از ديگران مخفي مي‌كنند مي‌تواند احتمال راه رفتن در خواب را در افراد افزايش دهد.اما به گفته متخصصان، به نظر مي‌رسد تنها برخي از عواملي كه به آنها اشاره مي‌شود، احتمال راه رفتن در خواب را تحت تاثير قرار دهد. معمولا خوابگردي در مرحله سوم و چهارم چرخه خواب يعني زماني كه فرد در خواب عميق است، اتفاق مي‌افتد. در اين دو مرحله شدت امواج مغزي كاهش پيدا مي‌كند. در طول روز مغز شما به مركز فعاليت تبديل مي‌شود. اما در شب فعاليت مغز به روياهاي شبانه محدود مي‌شود. با وجود اين، بدن همچنان فعال است و به‌طور كامل به خواب نرفته است. متخصصان سلامت روان از خوابگردي به عنوان نوعي اختلال انگيختگي نام مي‌برند. به اين معني كه عامل يا مجموعه عوامل محرك مغز را از مرحله خواب عميق به مرحله برانگيختگي پيش مي‌برند. بنابراين فرد در يك حالت گذار ميان خواب و راه رفتن قرار مي‌گيرد.كودكان در مقايسه با بزرگسالان بيشتر در معرض ابتلا به خوابگردي هستند و در اغلب اين كودكان با افزايش سن اثري از عادت خوابگردي ديده نشده و اين اختلال به خودي خود درمان مي‌شود.به گفته گروهي از محققان، در دوره كودكي مغز هنوز تكامل پيدا نكرده است، بنابراين نمي‌تواند چرخه‌هاي خواب و بيداري را از هم متمايز سازد و حريم مجزايي را ميان خواب و بيداري قائل شود. به عقيده گروهي ديگر، از آنجا كه رشد مغزي در كودكان بسيار سريع است، در اين فرآيند بعضي قسمت‌هاي مغز درمقايسه با ديگر قسمت‌ها زودتر به تكامل مي‌رسند و به همين علت پس ازرشد مغزي كودك، عادت خوابگردي در آنها درمان مي‌شود.كودكان در بيشتر ساعات شبانه روز در حال رشد و نمو هستند. بنابراين ترديدي نيست كه ترشح هورمون‌ها در بدن با واكنش‌هايي مانند اختلال انگيختگي مواجه شود. بيشتر افرادي كه در سنين بزرگسالي هنگام خواب راه مي‌روند، در كودكي نيز خوابگردي را تجربه كرده‌اند. بندرت ممكن است نخستين نشانه‌هاي خوابگردي در بزرگسالي نمايان شود مگر اين‌كه اين اختلال از عوارض و نشانه‌هاي ابتلا به بيماري ديگري باشد. زماني كه كودك خسته است يا تحت فشارهاي روحي و رواني قرار مي‌گيرد، تمايل بيشتري به راه رفتن در خواب دارد.